Een voorbeeld…

Meestal zit ze schuin voor me in de kerk. Hoe oud ze is weet ik niet, maar ik vermoed dat ze al wel ergens in de zeventig is. Het is een smalle, eigenlijk magere, vrouw. Ze gaat altijd eenvoudig gekleed. En hoewel ze weinig om het lijf heeft, heeft ze scherpe, pientere ogen. Als ze me ziet begroet ze me altijd met een omhelzing en zegt dan innig, ‘my daughter, how are you?’. Veel engels spreekt ze niet, maar ze probeert het altijd wel.

Al jaren is ze weduwe en heeft al vele verliezen geleden in het leven. Diverse kinderen zijn overleden en ook een aantal (volwassen) kleinkinderen heeft ze moeten begraven. Ondanks dat, is haar ‘spirit’ niet gebroken. Als ze soms niet weet hoe ze zich moet uitdrukken in het Engels, gaat haar vinger omhoog; God! Ze heeft een eenvoudig, maar rotsvast vertrouwen in haar Heiland.

Tijdens de kerkdienst komt het regelmatig voor dat diverse groepen een lied voorin de kerk zingen, een van deze groepen zijn de weduwen van de kerk. Ook zij zingt dan mee, vol overgave. Als vanzelf dansen haar voeten op het ritme van de muziek en haar hele lichaam volgt. Pure vreugde en blijdschap stralen dan van haar gezicht. Het liefst zingt ze in haar moedertaal, Dholuo. Vele bekende hymns zijn overgezet in deze taal en met liefde zingt ze die mee.

Een tijdje terug vroeg een (Nederlandse) bezoeker aan mij of de mensen hier gelukkig zijn, in hun eenvoudige huisjes, vaak hetzelfde ritme, geen spannende reizen naar andere landen of überhaupt een vakantie, bijna altijd geldzorgen en ga zo maar door. Ik moet aan deze vraag denken als ik haar voorin de kerk zie staan, waar ze weer vol vreugde staat te zingen. Een vrouw die letterlijk bij/van Gods genade leeft, ze weet nooit wat ze morgen zal eten en of ze volgende week wel geld zal hebben. Een vrouw die zoveel verliezen heeft geleden in het leven, zo vaak aan een graf van een geliefde heeft gestaan…
En toch, ze weet dat haar Verlosser leeft en dat Hij voor haar zal zorgen, elke dag opnieuw. Ze leeft bij het Amazing Grace.

Deze eenvoudige weduwe is een voorbeeld voor me. Zo broos, maar toch zo krachtig. Zo ‘arm’, maar toch zo rijk. Maandenlang  heeft ze voor haar (dood)zieke, volwassen kleindochter gezorgd. Van eten koken en geven tot aan haar naar de buitenwc helpen, haar wassen, haar bemoedigen… Uiteindelijk werd haar ziekte haar te sterk, haar lichaam kon het niet meer aan, ondanks de goede zorgen van haar oma. Opnieuw stond deze oude vrouw aan een graf, opnieuw geconfronteerd met verlies, met de dood.

Ze blijft echter wijzen naar Boven, met een glimlach op haar getekende gezicht. Zonder woorden weet ik dat ze ook uitkijkt naar de Dag die nog komt, als eindelijk alle pijn en rouw en verdriet zullen verdwijnen. Tot die tijd blijven we dienen, hopen, zorgen, bidden en naar Boven kijken!