Een kliniek waarmee we samenwerken belt ons met de vraag of we een baby in ons programma kunnen opnemen. Hij heeft namelijk oogproblemen en zijn moeder is nog erg jong.
Na enige tijd zoeken (hier zijn geen straatnamen) vinden we het golfplaten huisje van Liam en zijn familie. Hij is vier maanden oud en het is duidelijk dat hij een oogprobleem heeft; daar heb je geen arts voor nodig om dat te zien. Zijn moeder is net 18 geworden en werd zwanger tijdens haar werk als huishoudelijke hulp in Nairobi. Ze is een stil en verlegen meisje. In het huisje, dat uit twee kleine kamers van ongeveer 3×3 meter bestaat, woont Naomi met haar zoontje, haar broertjes, zusjes en ouders. De oma van Liam is kort na de geboorte van Liam zelf ook bevallen van haar zesde kindje. Op 36-jarige leeftijd is ze al oma. Gelukkig woont Naomi bij haar ouders, want ze heeft zelf weinig kennis van zaken.
Het eerste wat we doen, is Liam meenemen naar het gespecialiseerde oogziekenhuis, dat een uur rijden van Kisumu ligt. Daar krijgt hij de diagnose aangeboren glaucoom. Geen prettige diagnose! Terwijl ze hem voorbereiden op de operatie, ontdekken ze dat hij bloedarmoede heeft. Hij wordt teruggestuurd naar het staatsziekenhuis in Kisumu voor een bloedtransfusie. We zullen het gedoe om bloed voor Liam te regelen maar achterwege laten, want in Kenia kun je alleen bloed ontvangen als je zelf donors meebrengt. Heb je een zeldzamere bloedgroep, dan moet je iemand vinden die deze bloedgroep heeft en bereid is te doneren.
In de periode dat Liam nog niet geopereerd kan worden, brengen we wekelijks een tas met voedsel. Zijn bloedarmoede is waarschijnlijk het gevolg van onvoldoende (voedzame) moedermelk. Het gezin heeft het moeilijk en Naomi geeft aan dat ze weinig moedermelk heeft. We zorgen ervoor dat er voldoende voedsel voor het gezin beschikbaar is. Normaal gesproken hebben we een standaard voedselpakket voor iedereen, maar we maken een uitzondering en geven hen extra, vooral omdat er veel mensen in het gezin zijn en twee moeders borstvoeding geven.
Weken verstrijken, maar eindelijk is het zover dat Liam aan zijn oogje geopereerd kan worden. Na de operatie blijft hij één nacht met zijn moeder in het ziekenhuis, en de volgende dag gaan ze weer naar huis met een zak vol medicatie. Zijn oma zorgt ervoor dat zijn ogen dagelijks worden gedruppeld. Tussendoor is er nog een controle en dan mogen ze voor het andere oogje komen. Ook die operatie wordt uitgevoerd, inmiddels zijn we al vier maanden verder! Je kunt je voorstellen dat je moedeloos zou worden als je dit allemaal zelf moest uitzoeken en regelen. Onze collega’s weten vaak hoe ze deze zaken moeten aanpakken, omdat ze dit regelmatig doen. Maar voor een gezin dat moeite heeft om de eindjes aan elkaar te knopen, is het bijna onmogelijk. We zijn minimaal vijf keer naar het oogziekenhuis geweest met Liam. De verzekering dekte de operatie niet volledig, en uiteindelijk hebben we meer dan €250 betaald voor de ingrepen en de medicatie. Dit gezin heeft moeite om dagelijks één voedzame maaltijd voor de kinderen te garanderen. De vader heeft geen vaste baan en moet elke dag op zoek naar manieren om geld te verdienen. Hun kinderen worden regelmatig van school gestuurd omdat het schoolgeld niet betaald is. Wat een zorgen voor zo’n gezin. We zijn dankbaar dat we hen konden helpen met voedselondersteuning en medische zorg. Of Liam in de toekomst volledig zicht zal hebben, is nog ongewis, maar we hebben gedaan wat we konden.
