Cultuurverschillen
Als je langer in een ander land en andere cultuur woont merk je soms bijna sommige verschillen niet meer op. Maar als er bezoek komt en je legt dingen uit, dan lijkt het soms wel of je ogen weer even geopend worden en je dingen weer door een Nederlandse bril ziet. Vorige week was het echter andersom, juist de vragen van een Keniaanse collega zetten mij er weer even bij stil dat dingen hier anders zijn dan in Nederland. Hij vroeg mij namelijk of ik ook land van mijn ouders kan erven (in deze context als vrouw zijnde). Ik moest even nadenken hoe ik hem uit kon leggen hoe het zit.
In Kenia is het namelijk zo dat mensen zeer zelden een huis kopen. Je ouders bezitten land en als zoon zijnde krijg je, als je volwassen geworden bent, een stuk van dat land toebedeelt door je vader. Dit stuk is voor jou en daar bouw je zelf een huis op, waar je na je trouwen gaat wonen met je vrouw. Ook bij Elijah zijn familie is dit zo gegaan. Elijah zijn opa had drie zoons en flink wat land. Dit land is in drieën gedeeld en aan zijn zoons gegeven. Deze zoons hebben daar allemaal hun huizen op gebouwd en er hun eigen (t)huis van gemaakt. Het stuk land wat Elijah zijn vader kreeg, heeft hij ruim voor hij overleed verdeeld voor Elijah en zijn broertje Philip. Volgens de traditie hier zouden wij eigenlijk na ons trouwen daar zijn gaan wonen. Echter is dit voor ons niet echt veilig (ik blijf een blanke vrouw en blanken hebben volgens veel Kenianen nu eenmaal geldboompjes) en daarom had Elijah zijn moeder al voor ons trouwen tegen Elijah gezegd dat hij beter ergens anders iets kan huren tot we zelf een stuk land kunnen kopen en een huis kunnen bouwen, in een veilige omgeving.
Om terug te komen op de vraag van mijn collega moest ik hem uitleggen hoe de gemiddelde persoon in Nederland woont en een huis koopt en dat elk moment eigenlijk weer kan verkopen. Een lastig iets, wat hier eigenlijk onmogelijk is. Veel huizen worden vaak op de goedkoopste manier gebouwd, met alle (verborgen) gebreken van dien. Onderhoud wordt vaak niet uitgevoerd, daar is vaak geen geld voor en heeft hier niet zoveel prioriteit. Daarnaast vragen mensen enorme bedragen als ze al een stuk land met daarop een huis verkopen. Het is dus eigenlijk niet eens aan te raden om hier een afgebouwd huis te kopen. Als ik hem vertel dat mijn ouders sinds mijn geboorte al vijf keer verhuisd zijn staart hij mij sprakeloos aan… ‘Dus, je hebt eigenlijk niet echt een thuis?’ Dat gelukkig dan weer wel, hoewel het niet de plaats is waar ik ben geboren of heb gewoond, het huis waar mijn ouders wonen blijft gelukkig gewoon mijn/ons thuis.
Als ik Ephraim op ga halen bij zijn oma en het hek van hun erf doorrij moet ik er weer aan denken. Ook dit is ons thuis, maar dit thuis zal waarschijnlijk gewoon in de familie blijven. Ondertussen is mijn schoonmoeder druk bezig met het drogen van de geoogste maïs, ook zoiets. Hier probeert iedereen op zijn eigen land te planten, van mais tot fruitbomen tot lokale andijvie. Ik moet grinniken als ik aan het, opnieuw, verbaasde gezicht van mijn collega denk toen hij mij vroeg wat wij in Nederland in onze tuin laten groeien en ik hem vertel dat dit vaak gewoon bloemen en struiken zijn en er vaak meer een beetje voor ‘de leuk’ wat groente verbouwd wordt.
Wat is het leven soms toch ontzettend verschillend en wat blijft het leerzaam om af te en toe te reflecteren op deze verschillen. Iets hoeft niet perse goed of fout te zijn, soms zijn sommige dingen gewoon zo.