Elijah bevestigd als ouderling
In juli is Elijah bevestigd als ouderling in onze plaatselijke kerk. Hij was al een tijdje diaken en was ook al even benoemd als ouderling. Echter gaat er een proces aan vooraf, wat een beetje anders is dan in Nederland.
In de African Inland Church (het kerkgenootschap waar wij naar toe gaan) wordt er verschil gemaakt in posities binnen de kerk door toga’s. Afhankelijk van je opleiding als dominee krijg je een bepaalde toga. Deze wordt in principe alleen gedragen op speciale momenten, niet elke zondag. Er is ook een speciale toga voor ouderlingen. In onze kerk is het namelijk zo dat als je eenmaal ouderling bent, je dit eigenlijk voor de rest van je leven bent (tenzij je de kerk verlaat of bepaalde dingen doet die niet stroken met de leer van de kerk). De toga voor ouderlingen wordt echter pas gegeven aan een ouderling na een bepaalde periode (staat niet echt vast hoe lang die periode is) en wordt gekocht door de vrouwen uit de gemeente. In het verleden is het zo geweest dat we een ouderling voor diverse jaren hebben gehad maar hij heeft nooit een toga gekregen. Dit kwam omdat de gemeenteleden vonden dat hij zijn werk niet goed deed en dit teken van respect (nog) niet verdiende. Het feit dat Elijah, samen met vier anderen, afgelopen juli officieel werd bevestigd én daarbij zijn toga kreeg is dus best heel speciaal. Vooral ook als je bedenkt dat Elijah nog vrij jong is. In veel kerken zijn de ouderlingen vaak ook echt de oude mannen 
Het was dus een bijzonder moment. Een moment waarop ik mij ook heel goede besefte wat een zegen het is om getrouwd te mogen zijn met iemand die zijn leven in de dienst van God wil stellen en probeert om een voorbeeld te zijn in de community. In ‘christelijk Nederland’ is dat vrij van zelfsprekend. Hoe langer ik echter in Kenia woon en meer en meer deel uit maak van de cultuur hier, des te meer ik er achter kom dat dit hier echt niet van zelfsprekend is. Wat is er hier onnoemelijk veel leed in families en huwelijk. Veel is vaak erg verborgen achter de deuren, maar huwelijkstrouw, liefde, zorgen voor elkaar, er zijn voor je vrouw/kinderen daar wordt vaak niet zo nauw mee omgegaan. Een tijdje terug zei iemand nog tegen mij dat ik gezegend ben met een man als Elijah en reken maar dat ik me dat besef! En dat beseffen we ons allebei ook heel goed. Want we voelen soms de verantwoording echt weleens drukken om een goed voorbeeld te zijn. En dan rijst soms ook weleens de vraag hóé we dat mogen en kunnen doen.
Tijdens de bevestiging moesten wij als echtgenotes achter onze man komen staan, omdat wij onze man horen te ondersteunen in de roeping die zij hebben ontvangen. Bijzonder om dat zo mee te maken.
Nadat iedereen zijn toga aangekregen had moesten ze knielen op de vloer en werd er voor hen gebeden. In allerijl werden er wat omslagdoeken bij een paar vrouwen weggehaald en op de grond gelegd, om stoffige knieën te voorkomen. Hierna werd er afgesloten met een kort woord van alle nieuw bevestigde ouderlingen. Daarna was de dienst afgelopen en werden we buiten begroet door de gemeente.
Juist op deze zondag hadden we bezoek uit Nederland van Martijn, hij kwam om een promotiefilm te maken voor Christ’s Hope en verbleef die week bij ons thuis. We hadden dus een professionele cameraman in huis, waardoor we mooie herinneringen hebben. Dank voor de mooie foto’s Martijn! (www.enfilm.nl)