Het verhaal van Judith
Ze zit op een houten krukje, gemaakt van takken. De vloer is gewoon aangestampte modder, net als de muren. Naast het houten krukje is er alleen een ijzeren frame, van wat vroeger een bank was. Kussens zijn er niet, dus we zitten gewoon op het stalen frame. De moeder, laten we haar Judith noemen, heeft een meisje aan de borst hangen. En dat is ook letterlijk hangen… Het kindje blijft maar smakken en zoeken. Omdat ik inmiddels wat ervaring heb met borstvoeding, heb ik door dat er waarschijnlijk niet veel melk is voor het meisje. De moeder ziet er moe en uitgeblust uit. Als ze opstaat om ons te begroeten zie ik dat ze zwak is, ze wankelt, maar herstelt zich weer. Een jochie van een jaar of 5 zit naast haar op de grond en kijkt ons verlegen, maar toch ook nieuwsgierig aan.
We stellen Judith wat vragen om achter haar situatie te komen. Hoe komt het dat ze zwak is, wat zijn de problemen, zijn er gezondheidsproblemen die nu aandacht nodig hebben? Mijn collega vertaalt mijn vragen en gaandeweg krijgen we een beter beeld. De moeder is 3 maanden geleden bevallen van haar vijfde kindje, na vier zoons een dochter. Haar man werkt in een illegale alcoholstokerij en krijgt in de vorm van alcohol betaald. Dus als beloning voor zijn werk mag hij alcohol drinken. Hij komt elke dag dronken en zonder geld thuis.
Omdat Judith pas is bevallen en er een groot gebrek aan voedsel is, knapt ze niet op. Tel daarbij op dat ze ook nog aidsremmers slikt, elke dag en je weet genoeg… Aidsremmers zijn zware medicatie met veel bijwerkingen, daarom moeten ze altijd na een maaltijd ingenomen worden. Maar ja, als er geen eten is… Naast dit alles heeft ze 4 zoons te voeden én een baby die ze borstvoeding geeft. Ze vertelt ons dat ze ’s ochtends alleen wat thee drinken, ’s middags geen lunch hebben en ’s avonds wat lokale groenten eten. Als ze het geluk hebben dat iemand hen wat maïsmeel geeft, dan kunnen ze groenten met maïspap eten. Doordat Judith zo verzwakt is kan ze niet op het land werken en kan ze ook niet gaan ploegen, wassen of water halen voor buren waardoor ze wat inkomen heeft.
We vertellen Judith dat we haar de komende weken zullen bezoeken en haar wekelijks een voedselpakket zullen brengen. Daar knapt ze als het goed is weer van op waardoor ze over een tijdje weer aan het werk kan om voor haar gezin te zorgen. Ook beloven we haar multivitamine tabletten, zodat ze weer wat vitamine binnenkrijgt en wat hopelijk ook helpt om de borstvoeding een beetje op gang te brengen.
Het volgende bezoek neem ik ook een tas met kleding mee. De jongens hebben letterlijk alleen de kleding die ze aan hebben en dit valt bijna uit elkaar. In de tas zitten ook vier speelgoed auto’s. Het lijkt wel kerst! Wat zijn ze blij… Ik zie de jongens in een hoekje bij elkaar zitten, al lachend en giebelend, spelend met de auto’s.
Een paar weken later komt Judith naar onze auto gelopen als we weer aankomen. Je ziet de veerkracht weer terugkomen, haar hele houding is veranderd. Ze straalt weer kracht en energie uit. Ze komt ons tegemoet met een grote glimlach op haar gezicht. Het raakt me. Niet alleen de situatie hoe we haar vonden, maar ook hoe weinig er eigenlijk voor nodig is om een heel gezin weer uit de wanhoop te krijgen. Die wekelijkse bezoeken en de voedselpakketten die we hen brengen maken wel degelijk verschil! Over niet al te lange tijd is het weer tijd om te zaaien en planten. De akkers moeten weer geploegd worden. Tegen die tijd is Judith weer sterk genoeg om dat te gaan doen en op die manier voor haar familie te zorgen. Nu nog hopen dat haar man een andere baan kan krijgen…