Max

Max, 20 jaar jong, ligt alle dagen op zijn bed, op de vloer in het huisje van zijn moeder. In het huisje, gemaakt van modder, valt er alleen licht naar binnen door de deur. Er staan twee banken en een klein tafeltje, meer niet. Het bed waar Max op ligt, zou je niet eens een bed willen noemen. Het is een stuk oud schuim, iets wat wij al tientallen keren weggegooid zouden hebben.

Max heeft tuberculose en hoewel er vaak gedacht wordt dat dit alleen in de longen voorkomt, is het tegendeel waar. Hij heeft het onder andere in zijn ruggenmerg, daardoor is hij verlamd aan zijn benen. Hij heeft wekenlang in het ziekenhuis gelegen en daar twee fikse doorlig wonden opgelopen. Zijn moeder staat er alleen voor en verdient hun kostje bij elkaar door voor andere mensen kleding te wassen of hun tuin te spitten, veel verdienen doet ze niet. Alleen de kosten voor voedsel zijn al zo hoog dat ze verder weinig te besteden heeft.

Omdat Max flinke wonden heeft ga ik er naar toe met een tas vol verbandmiddelen en pijnstillers. Hij lijkt nogal onder de indruk van feit dat een blanke vrouw hem komt helpen, maar ik probeer hem op zijn gemak te stellen. Als hij hoort dat ik ook wat zinnen kan spreken in zijn moedertaal lijkt het ijs wat gebroken. Nadat ik de wonden heb verzorgd, vertel ik hem dat ik wil dat hij even in de stoel gaat zitten zodat we zijn matras en lakens kunnen ordenen en hij even een andere houding heeft. We tillen hem in de stoel en ondanks de pijn in zijn hele lijf is hij toch blij even te kunnen zitten. Ik sjouw alle dekens, lakens en het stuk schuim naar buiten zodat het even goed uitgeklopt en hier en daar schoongemaakt kan worden. Ik vraag zijn moeder om een bezem, ze aarzelt wat maar als ze ziet dat ik het serieus meen, komt ze met een traditionele bezem aan. Ik veeg de vloer aan en dweil het daarna, zodat alles weer een beetje fris en schoon is. Max zit in de stoel, neemt zijn medicatie in en wacht op zijn ontbijt. Hij kijkt me dankbaar aan, al is het met een scheve lach door de pijn.

Via social media vraag ik of mensen wat willen doneren zodat we Max een fatsoenlijk matras kunnen brengen, wat zijn wonden zeker ten goede zal komen. Ons budget is daar niet toereikend voor, maar vaak vinden mensen het fijn als ze gericht kunnen helpen. Binnen korte tijd is het geld bij elkaar en kunnen we een matras gaan kopen.

Als Max zijn tbc medicatie trouw inneemt en goed eet, is er grote kans dat hij over niet al te lange tijd weer kan lopen. Omdat we Max wekelijks bezoeken met onder andere een voedselpakket is de kans op genezing een stuk groter.

Ik weet dat mensen vaak dankbaar zijn voor wat wij voor hen doen en betekenen, maar ik ben juist dankbaar dat we de mogelijkheid hebben om mensen zoals Max te kunnen en mogen helpen.